Het leven delen in de praktijk.
Hoe meer groen in de tuinen, hoe minder vertegeld, hoe beter. Te beginnen in mijn eigen straat. Groen i.p.v. tegels is mijn mini missie. Maar ik heb een balkon. M’n andere mini missie is om contacten te leggen met mensen in m’n directe woonomgeving. Te beginnen in mijn eigen straat.
Vorig jaar zag ik mijn kans toen een buurvrouw met een grote voortuin en weinig te besteden mij vertelde wel erg van bloemen te houden. Daarover nadenkend kwam ik op het volgende idee; een stukje tuin voor haar beplanten. Naar haar toelopend vroeg ik; “mag ik een strookje tuin van je leasen?” en legde uit hoe ik dat voor mij zag. Natuurlijk, zei ze, wat lief. Ik stelde voor om elk jaar bij het tuincentrum bijen en insectenplanten te kopen die in het 1 eurovak staan. Die zijn niet helemaal perfect, aan het einde van hun bloei en daarom blijkbaar onverkoopbaar. Langzaam beplanten dan maar. Een soort slow gardening. Ook stelde ik voor om een klein stukje ervan moestuin te maken met stokbonen. De buurvrouw houdt van bonen en weet daar met haar gezin wel raad mee.
Het begint na een jaar al ergens op te lijken. Ik had ook de kans om bij het updaten van de gemeenschappelijk perken van de tuin van het appartement waar ik woon wat planten aan haar te geven die anders in de compost zouden terecht komen. Ik besefte ik dat ik nog een mini missie erin had verwerkt. Zo min mogelijk nieuw kopen en weggooien voorkomen. Planten die anders zouden worden weggegooid was daarvan de uitwerking.
Dit jaar gaan we in de zomer bonen plukken en ik hoop dat de buurvrouw deze ook weer uitdeelt. Repeterend het leven delen op een héél klein stukje aarde.
